بیا لبریز کن با عشق خود این قلب خالی را
مدارا کن، مبادا بشکنی ظرف سفالی را
چه افشا میکنی ای عشق بین جمع عاقل ها؟
کسی باور نخواهد کرد حرف لاابالی را !
به زلف یار می اندیشم، از اغیار می پوشم
چه می فهمد کسی معیار این نازک خیالی را؟
برای عاقلان در اینکه من دیوانه ام این بس
که در زلف تو جویم چاره ی آشفته حالی را …
