ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﻪ ﻟﻦ ﺗﺮﺍﻧﯽ ﺍﺕ
ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﻪ ﻟﻦ ﺗﺮﺍﻧﯽ ﺍﺕ
ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺭﺍﺣﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺍﻭﻝ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﭼﺸﯿﺪﻩ ﺍﯼ
ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯿﺨﻮﺭﯾﻢ ﺯﺟﺎﻡ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﻋﮑﺲ ﻣﺮﺍ ﺑﮕﯿﺮ ﻭ ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﺳﯿﺐ
ﺍﯼ ﺭﻭﺡ ﺁﺏ ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺕ
ﺩﺭ ﻟﯿﻠﺔ ﺍﻟﻤﺒﯿﺖِ ﺩﻟﻢ ، ﺯﺧﻢ ﮐﻢ ﺑﺰﻥ
ﺷﺎﻧﻪ ﻣﺰﻥ ﺑﻪ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﻋﻨﺒﺮ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﺭﺳﯿﺪﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﮑُﺶ
ﺑﺎ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﻧﻪ ، ﺑﻪ ﻟﺐِ ﺫﻭﺍﻟﻤﻌﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺍﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏِ ﻏﺪﯾﺮﺕ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﺑﺎﻍ ﻣﻦ ، ﻓﺪﺍﯼ ﭘﯿﻤﺒﺮ ﺭﺳﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﻟﻔﻈﯽ ﺑﺮﯾﺰ ﻭ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺪﻩ
ﻣﺤﺸﺮ ﮐﻦ ﺍﯼ ﮐﻼﻡ ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺩﺭ ﭘﯿﺮﯼ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ
ﻭﻗﺘﯽ ﺭَﻭﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻧﺒﯽ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺕ
ﻣﺎ ﺳُﺮﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮﺭﯾﻢ ، ﺍﮔﺮ ﻣﻨﺒﺮﯼ ﺗﻮﯾﯽ
ﻣﺎ ﺗﺮﻣﻪ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﻭ ﻋﺒﺎﯼ ﯾﻤﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﻗﺪِّ ﺗﻮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺴﺮﺍﻧﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﺭﻓﻌﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ‹‹ﻣﻬﺮ››ﺑﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﺑﺎﻥ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﻣﺮﺍﻗﺒﯽ
ﺍﯼ ﻣﻦ ﻓﺪﺍﯼ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻬﺮَﺑﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺗﻮ ﺻﯿﻐﻪ ﯼ ﺍُﺧُﻮَّﺕ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻥ
ﺩﺭ ﺭﮐﻦ ﮐﻌﺒﻪ ﯾﺎﺩ ﺍﻭﯾﺲ ﯾﻤﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﻗﻨﺒﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻗﻨﺒﺮ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﯿﻦ ﺟﺬﺑﻪ ﯼ ﻗﻨﺒﺮ ﮐﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺩﻟﻬﺎ ﺗﺮﮎ ﺗﺮﮎ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﺪ
ﭘﺲ ﮐﻮ ﻋﺼﺎﯼ ﻣﻮﺳَﻮﯼ ﺍﺑﺮ ﺭﺍﻧﯽ ﺍﺕ؟
ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺩﻭ ﺑﺮﮐﻪ ﻫﻮﯾﺪﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻏﺪﯾﺮ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺕ ﺳﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﺸﮑﻨﯿﻢ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺳﺘﻤﺎﻥ ﻧﺮﺳﺪ ﺑﺮ ﮔﺮﺍﻧﯽ ﺍﺕ
ﺭﻭ ﮐﺮﺩ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻭﺭﻕ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺧﻮﯾﺶ
ﺍﺣﻤﺪ ! ﻓﺪﺍﯼ ﺁﻥ ﻭﺭﻕ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺗﻮ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﭘﺲ ﻣﯿﺎ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ
ﺭﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺭﻓﯿﻘﺎﻥ ﺟﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺗﻮ ﮐﻮﻫﯽ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺎﻩ ﻣﯿﮑﺸﯽ
ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﺣﯿﻒ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﯽ
ﺑﺎﻻ ﻣﮑﺎﻥ ﺑﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻻ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺍﺕ
ﻣﻨﺒﺮ ﭼﻮ ﺷﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﻋﺸﻖ
ﻧﻮﺑﺖ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﺮ ﻧﻮﻩ ﯼ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ ﺍﺕ
ﺁﻣﺪ ﻋﻠﯽ ﺍﺻﻐﺮ ﻭ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺷﺪ:
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﻠﯽ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﻋﻨﺎﻧﯽ ﺍﺕ
