تنها ترین امام زمین، مقتدای شهر

تنها ترین امام زمین، مقتدای شهر

تنها، چه میکنی؟ تو کجایی؟ کجای شهر؟

وقتی کسی برای تو تب هم نمی کند

دیگر نسوز این همه آقا به پای شهر

تو گریه میکنی و صدایت نمی رسد

گم می شود صدای تو در خنده های شهر .

تهمت،ریا و غیبت و رزق حرام و قتل

ای وای من چه می کشی از ماجرای شهر

دلخوش نکن به "ندبه"ی جمعه، خودت بیا

با این همه گناه نگیرد دعای شهر!

اینجا کسی برای تو کاری نمی کند 

فهمیده ام که خسته ای از ادعای شهر

گاه از نبودنت مثلا گریه می کنند 

شرمنده ام! از این همه کذب و ادای شهر

هر روز دیده می شوی اما کسی تو را

نشناخت ای غریبه ترین آشِنای شهر

جمعه...غروب... گریه ی بی اختیار من...

آقا دلم گرفته شبیه هوای شهر......

اگر زلفت به هر تاری اسیر تازه ای دارد

اگر زلفت به هر تاری اسیر تازه ای دارد
 مبارک باشد اما دلبری اندازه ای دارد

گویا رسیده اند که ما را صدا کنند

گویا رسیده اند که ما را صدا کنند
ما را دوباره با خودشان آشنا کنند
.
برگشته اند این صد و هفتاد و پنج نور
ما را ز بند ظلمت غفلت رها کنند
.
هل من معین حجت حق را شنیده اند
برگشته اند باز به او اقتدا کنند
.
بسیار اندک اند کسانی که در عمل
جان را برای حضرت جانان فدا کنند
.
جان داده اند در غم و غربت به قتل صبر
تا سینه را به داغ حسین آشنا کنند
.
دل را به راه دوست به دریا زدند تا
دریادلانه در یم رحمت شنا کنند
.
سوگند می خورم که شهیدان راه عشق
با دست بسته هم گره از خلق وا کنند
.
باب الحوائج اند به آن ها رجوع کن
از این قبیله هر چه بخواهی، عطا کنند

ﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻣـــﺮﺍ ﺑــﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟

ﺍﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﻣـــﺮﺍ ﺑــﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺑﯿــﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﯼ ، ﺩﺳﺖ ﻣﺮﯾـــﺰﺍﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺗــﻮﺃﻡ ، ﻧﯿﺴﺖ ﻣـــﺮﺍ ﺭﺍﻩ ﮔـﺮﯾـﺰﯼ
ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﯾــﻦ ﺩﺍﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺻﯿّﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺷﺪﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻭﯾـﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻘﺖ
ﺁﻭﺍﺭ ﻏﻤﺖ ﺑـﺮ ﺳـــﺮﻡ ﺍﻓﺘـــﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺁﺳــﻮﺩﮔﯽ ﺍﻡ ، ﺯﻧــﺪﮔﯽ ﺍﻡ ، ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧـﺪﺍﺭﻡ
ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺗــﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﺑـﺮ ﺑﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ؟ ﺍﺯﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺧﺒﺮﺕ ﺭﺍ؟
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗــﻮ ﻭ ﻧﺎﺯ ﺗﻮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻣــﺮﺍ ﺑﯽ ﺧﺒـــﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺁﺧﺮ
ﺩﯾــــﻮﺍﻧﻪ ﺷــﺪﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺁﺑﺎﺩ ، ﮐﺠﺎﯾﯽ؟


در باختن دل، کم و بسیار کدام است؟!

در باختن دل، کم و بسیار کدام است؟!
در عشق، طلبکار و بدهکار کدام است؟
.
هر کس نظر انداخت به تو دست مرا خواند....
ای آینه رو! دفتر اسرار کدام است؟
.
از روی وفا بود که تیرم به خطا رفت
بنگر که وفادار و خطاکار کدام است
.
گر نیست غم عشق، چرا خانه خرابی؟!
ور هست دگر تکیه به دیوار کدام است؟!
.
از چشم تو خواندم که برای دل عاشق
منظور خدا از نظر یار کدام است...!
.
صیاد تو بودی که دل از من نبریدی
معلوم شد آزاد و گرفتار کدام است!
.
در کشمکش عشق بکش تیغ و مکش دست
«لطف» تو به من می رسد... آزار کدام است؟!
.
شبلی است سر افکنده و حلاج به معراج
ای خلق بگویید که بر دار کدام است؟
.
"العبدُ و ما فی یدِه، کان لمولاه"
بازار کدام است و خریدار کدام است؟

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد/
که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد/
لب تو میوه ممنوع ، ولی لب هایم/
هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد/
با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر/
هیچ کس ... هیچ کس اینجا به تو مانند نشد/
هر کسی در دل من جای خودش را دارد/
جانشین تو در این سینه "خداوند" نشد/
خواستند از تو بگویند شبی شاعرها/
عاقبت با قلم شرم نوشتند:نشد!/

فاضل نظری

آنجا که علی واسطه ی فیض خداست

آنجا که علی واسطه ی فیض خداست

برغیر علی هر که کند تکیه خطاست

با مدعیّان کور باطن گوئـیـد

آنجا که خدا هست و علی نیست کجاست؟

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند

تا به جایى که کفن از بوریا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار

کاندرین گوشه عزاى بى ریا دارد حسین

شهریار

لعل لبی که بوسه گه جبرئیل بود

لعل لبی که بوسه گه جبرئیل بود

بی آب شد ز سنگدلی های روزگار

صائب تبریزی

قفل این دنیا به نام فضه هم وا میشود...

قفل این دنیا به نام فضه هم وا میشود...
قفل "خلقت" را خدا با نام زهرا(س) باز کرد..!

به سوی تو به شوق روی تو به طرف کوی تو

به سوی تو به شوق روی تو به طرف کوی تو

سپیده دم آیم مگر تو را جویم بگو کجایی؟

نشان تو گه از زمین گاهی ز آسمان جویم

ببین چه بی پروا ره تو می پویم بگو کجایی؟

کی رود رخ ماهت از نظرم نظرم؟ به غیر نامت کی نام دگر ببرم؟

اگر تو را جویم حدیث دل گویم بگو کجایی؟

بدست تو دادم دل پریشانم دگر چه خواهی؟

فتاده ام از پا بگو که از جانم دگر چه خواهی؟

یکدم از خیال من نمی روی ای غزال من دگر چه پرسی ز حال من؟

تا هستم من اسیر کوی تواًم به آرزوی تواًم

اگر تو را جویم حدیث دل گویم بگو کجایی؟

بدست تو دادم دل پریشانم دگر چه خواهی؟

فتاده ام از پا بگو که از جانم دگر چه خواهی؟

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها

چه شد یارب در این شب‌ها غم تاثیر یارب‌ها

به دل صدگونه مطلب سوی او رفتم ولی ماندم

ز بیم خوی او خاموش و در دل ماند مطلب‌ها

هزاران شکوه بر لب بود یاران را ز خوی تو

به شکرخنده آمد چون لبت، زد مهر بر لب‌ها

ندانی گر ز حال تشنگان شربت وصلت

ببین افتاده چون ماهی طپان بر خاک طالب‌ها

جدا از ماه رویت عاشقان از چشم تر هر شب

فرو ریزند کوکب تا فرو ریزند کوکب‌ها

چسان هاتف بجا ماند کسی را دین و دل جایی

که درس شوخی آموزند طفلان را به مکتب‌ها
شاعر هاتف اصفهانی

جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا

جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا
ذره است این، آفتاب است، آن کجا و این کجا
دست ما گیرد مگر در راه عشقت جذبه‌ای
ورنه پای ما کجا وین راه بی‌پایان کجا
ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب
تا در آن وادی مرا از تن برآید جان کجا
جسم غم فرسود من چون آورد تاب فراق
این تن لاغر کجا بار غم هجران کجا
در لب یار است آب زندگی در حیرتم
خضر می‌رفت از پی سرچشمهٔ حیوان کجا
چون جرس با ناله عمری شد که ره طی می‌کند
تا رسد هاتف به گرد محمل جانان کجا

قول دادم به کسی غیر تو عادت نکنم...

قول دادم به کسی غیر تو عادت نکنم...
از غم انگیزی این عشق شکایت نکنم...

من به دنبال تو با عقربه ها می چرخم...
عشق یعنی گله از حرکت ساعت نکنم...

عشق یعنی که تو از آن کسی باشی و من...
عاشقت باشم و احساس حماقت نکنم... !

چه غمی بیشتر از این که تو جایی باشی...
بشود دور و برت باشم و جرات نکنم...

عشق تو از ته دل عمر مرا نفرین کرد...
بی تو یک روز نیامد که دعایت نکنم... !

بی تو باران بزند خیس ترین رهگذرم...
تا به صد خاطره با چتر خیانت نکنم...

بی تو با خاطره ات هم سر دعوا دارم...
قول دادم به کسی غیر تو عادت نکنم

تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد

تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد
یک باره پری از نظر خلق نهان شد
گر مطرب عشاق تویی رقص توان کرد
ور ساقی مشتاق تویی مست توان کرد
گیسوی دلاویز تو زنجیر جنون گشت
بالای بلا خیز تو آشوب جهان شد
نقدی که به بازار تو بردیم تلف گشت
سودی که ز سودای تو کردیم زیان شد
جان از الم هجر تو بی صبر و سکوت گشت
تن از ستم عشق تو بی تاب و توان شد
هم قاصد جانان سبک از راه نیامد
هم جان گرانمایه به تن سخت گران شد
چشمم همه دم در ره آن ماه گهر ریخت
اشکم همه جا در پی آن سرو روان شد
 ( فروغی بسطامی)

مرید

مرید چشم خطا پوش پیر باده فروشم

موی آشفته عشاق مرتب نشود

ﻣﻮﻱ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻋﺸﺎﻕ ﻣﺮﺗّﺐ ﻧﺸﻮﺩ
ﻫﺮ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﺬّﺏ ﻧﺸﻮﺩ

ﻗﺴﻤﻲ ﭘﺎﻙ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻌﺠﺮ ﺯﻳﻨﺐ ﻧﺸﻮﺩ
ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻗﺎﻋﺪﺗﺎﺑﻲ ﻏﻢ ﺍﻭ ﺷﺐ ﻧﺸﻮﺩ

ﻛﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺑﺮﻓﻘﻂ ﺑﺎﺭﻳﺪﻥ
ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺠﺎﺩﮤ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻴﺪﻥ

ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻥ
ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﭼﻴﺴﺖ ﻓﻘﻂﺟﺮﻡ ﻭﺧﻄﺎﭘﻮﺷﻴﺪﻥ

ﻏﻴﺮ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﻭ ﺧﻄﺎ ﺑﺮ ﺩﻟﻢ ﺍﻧﺒﺎﺷﺖ ﻧﺸﺪ
ﻟﻄﻒ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﻬﺪﺍﺷﺖ، ﻧﺸﺪ

ﺩﺳﺖﻣﻬﺮﺵﺑﻪﺩﻟﻢﻋﺸﻖ ﻓﻘﻂﻛﺎﺷﺖﻧﺸﺪ
ﻛﺎﺷﺘﻢ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﺰﺭﻋﻪﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻧﺸﺪ

ﻗﺎﺑﻞ ﺍﻟﺘّﻮﺑﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻭﺳﺖ، ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ
ﺁﺑﺮﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﻭﺳﺖ، ﺑﮕﻮﺋﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ

ﻧﺎﻡﺍﻳﻦﺩﻭﺳﺖﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖﺑﮕﻮﺋﻴﺪﺣﺴﻴﻦ
ﻛﺎﺭﺗﺎﻥ ﮔﺮﻛﻪﺑﻪﻳﻚ ﻣﻮﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﻴﺪﺣﺴﻴﻦ