بی مروت دردها دارد علی؛ ضربت مزن

بی مروت دردها دارد علی؛ ضربت مزن
با خدایش رازها دارد علی؛ ضربت مزن

چشمها از داغ زهرا همچنان بارانی است
توی سینه غصه ها دارد علی؛ ضربت مزن

یاد آن سیلی و آن میخ در و سقط جنین
بهر هر یک نوحه ها دارد علی؛ ضربت مزن

جنگ صفین و ابوموسی و مکر عمر و عاص
فتنه ها را ماجرا دارد علی؛ ضربت مزن

تمامِ اصل امامت دگر زپا افتاد

تمامِ اصل امامت دگر زپا افتاد
اگر غلط نکنم،عرش زجا افتاد

مَهی به ضربتِ شمشیرکین زمین افتاد
همان که حبلِ خدا بود دگر رها افتاد

طلایه دار عدالت،سرورِ قلب نبی
بزرگِ رأفت واحسان،شهِ سخا افتاد

کسی که پشتِ به دشمن نکرده بود هرگز
عدو زدش ز قفا و یَلِ خدا افتاد

طالبِ خونِ خدا، مَتى تَرانا وَ نَراکَ

السلام علیک یامولانالغریب........


طالبِ خونِ خدا، مَتى تَرانا وَ نَراکَ

یابنَ مِصباح الهُدی، مَتى تَرانا وَ نَراکَ

چه شود با تو کنم گریه سرِ قبرِ حسین

در مزار شهدا، مَتى تَرانا وَ نَراکَ

همه دم ناله ی من أَیْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِیاست

می زنم تو را صدا، مَتى تَرانا وَ نَراکَ

ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺎﻩ ﺑﻮﺩ

ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﯽ‌ﺻﺪﺍ، ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺯﻫﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ
ﺻﺒﺢ ﺳﻔﯿﺪ ﻫﻢ‌ﭼﻮ ﺩﻝ ﺷﺐ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﺍﻧﯽ ﭼﺮﺍ ﺟﺒﯿﻦ ﻋﻠﯽ ﺭﺍ ﺷﮑﺎﻓﺘﻨﺪ؟
ﺯﯾﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﻮﻓﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﺧﻮﻧﺶ ﻧﺼﯿﺐ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﮐﻮﻓﻪ ﺷﺪ
ﺁﻥ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ ﺑﻮﺩ

رمضان هم دل ما تنگ محرم باشد

رمضان هم دل ما تنگ محرم باشد
اینکه ما روضه بگیریم،مسلم باشد
هرشب ماه محرم شب قدریست خودش
ای خوش آن مست که در میکده محرم باشد
ماه صوم است و صلاة است ،ولی بی روضه
به خدا ماه خدا هم نمکش کم باشد
هر چه باشد همه در اشک به ثارالله است
روضه بر هر چه مناجات مقدم باشد

رد خونابه ی شق القمری می بیند

رد خونابه ی شق القمری می بیند

بر جبین پدر از خون اثری می بیند

دختری غمزده همراه برادرهایش

بین بستر پدر خون جگری میبیند

چشم در چشم برادر که میندازد نیز

بین چشمان ترش، چشم تری می بیند

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت

آسمان تیره شد از بس که دل ماه گرفت 

بر سر سفره کمی درد دل خود را گفت

یک نفس گفت؛ ولی آینه را آه گرفت

راه افتاد مسیحا که نفس تازه کند 

زیر سنگینی گامش نفس راه گرفت

ﻧﺎﻡ ﺣﯿﺪﺭ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻧﺎﻡ ﺣﯿﺪﺭ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺸﺖ ﻏﺰﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﺧﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﺩﺭ ﺷﺐ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ

ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻧﺎﻡ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻫﺎ

ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﻋﺪﻝ ﻭ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﺍﺯ ﻋﻠﯽ ﺟﺰ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ

ﻓﮑﺮ ﺁﺏ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻓﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﺶ

ﻣﺒﺘﻼ‌ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻭ ﺣﺎﻟﯽ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

مست کردم که کمی نام علی (ع) جـار زنـم...

مست کردم که کمی نام علی (ع) جـار زنـم...                                                             قصد کردم که دم از حـیدر کـرار زنـم...

گفتم از چـشم بگویم پِـی ابـرو رفتم...                                                                 رو نمایان شده و بـاز من از رو رفتم...

 

باید از نـو بدهد وحی خـدا انسان را...                                                        وصف حـیدر بکند جلد دوصد قرآن را...

 

یـا علی(ع) گفت خـدا خلقت خود برپا کرد...

هر که را خواست به دل حُـبِ علی (ع) را جا کرد

گر بهای شیعه بودن سر جدا گردیدن است...

گر بهای شیعه بودن سر جدا گردیدن است...

ما به عشق مرتضی تاوان آن را میدهیم...

تا بماند تا ابد ذکر علی بر مأذنه... 

هستی و دار و ندار و جانمان را میدهیم...

السلام علیک یاامیرالمومنین...

علی امشب میان کوچه ها تنهاتر از ماه است

علی امشب میان کوچه ها تنهاتر از ماه است

پریشان تر ز مرغان عزادار شبانگاه است

به روی ارغوانش عطر لبخندی شکوفا شد

علی آیا ز توفیقی که امشب دارد آگاه است؟

شتاب گام هایش بیشتر می گردد از نبض اش

مسیر زندگی در چشم او امشب چه کوتاه است

خزیده در ردای شب تمام ناجوانمردی

و شمشیری که قصدش فرق خورشید سحرگاه است

تا نکشته است مرا طعنة اغیار بیا

تا نکشته است مرا طعنة اغیار بیا

من همه عمر تو را جستم و نایافته‌ام

تو عنایت کن و یک لحظه بدیدار بیا

منکه از کوی طبیبم نگرفتم خبری

تو که دانی چه گذشته است به بیمار بیا

جان بتنگ آمده بس در قفس کهنه بتن

به یاد روی مه آلوده اش غزل خوانم

به یاد روی مه یاد روی مه آلوده اش غزل خوانم

به فکر ماه پس ابرم و هراسانم

چقدر طول کشید انتظار ، می ترسم

به وقت آمدنت زنده ام ؟ نمی دانم

به فکر پرده کشیدن ز رویت ای ماهم

که از زمان ظهورت حدودا آگاهم

رندان بلانوش که سرمست الستند

آقای محمد اکرم (پاکستان)

رندان بلانوش که سرمست الستند

از هر دو جهان رَسته، به میخانه نشستند

مستان قلندرمنش حلقۀ همت

هر بند گسستند و ز هر سلسله رَستند

در معرکۀ بیم و بلا، شیر و دلیرند

در میکدۀ عشق و وفا سرخوش و مستند

می روم مشهد، خیابان ها شلوغ

می روم مشهد، خیابان ها شلوغ

می روم در قم، شبستان ها شلوغ

کربلا که کل ایوان ها شلوغ

در مسیرش هم بیابان ها شلوغ

هیچکس مثل تو بی زوار نیست

با کریمان کارها دشوار نیست...

السلام علیک یاحسن بن علی علیه السلام.

از دهِ آباد ما ویرانه می ماند به جا

از دهِ آباد ما ویرانه می ماند به جا

آخرش از نام ما افسانه می ماند به جا

 

آن قدرها آمدند و آن قدرها می روند

سال هاى سال این میخانه می ماند به جا

 

فیض ما از روضه ات از "روضه خانه" کمترست

ما نمی مانیم اما خانه می ماند به جا

 

ابری شدم به نیت باران شدن فقط

ابری شدم به نیت باران شدن فقط  

مور آمدم برای سلیمان شدن فقط

باید ز گوشه چشم تو کاری بزرگ خواست  

چیزی شبیه حضرت سلمان شدن فقط

باید به شیعه بودن خود افتخار کرد  

راضی نمی شوم به مسلمان شدن فقط

تو کمالی ، سخنت باده ی اکمل دارد

یازینب کبری (س)

 تو کمالی ، سخنت باده ی اکمل دارد

 

خطبه خوانی تو خود هیبتی از یل دارد

 

صدوده نکته ی باریک و مسجّل دارد

 

دختر شیر خدا ! کار تو ایول دارد

لذت مرگ نگاهی ست به پایین کردن

لذت مرگ نگاهی ست به پایین کردن

بین روح و بدن ات فاصله تعیین کردن

نقشه می ریخت مرا از تو جدا سازد «شک»

نتوانست، بنا کرد به توهین کردن

زیر بار غم تو داشت کسی له می شد

عشق بین همه برخاست به تحسین کردن

ای کاش که این سوخته دل حوصلـه می کرد

ای کاش که این سوخته دل حوصلـه می کرد

از سوزِ جدایــیِ تـــو کمتـــر گـلــــه می کرد

رفتی و فروریخـــــتـم؛ ای کــاش کسی بود

امدادرسانـــی پس از ایــن زلــزلــه می کرد

یاد آر دو چشمـی که چو گیسوی تو می دید

سلسال روان از خَــمِ آن سلســلــه می کرد